Безкоштовна доставка в країни ЕС
0 800 750 889

Free in Ukraine

+48 222 662 709

International number

Historia polietylenu: od przypadkowego odkrycia do najpopularniejszego materiału opakowaniowego na świecie

Obecnie polietylen jest najpowszechniejszym plastikiem na świecie. Wykorzystuje się go do produkcji torebek, folii, rur, pojemników, izolacji, opakowań, a nawet wyrobów medycznych. Historia polietylenu to jednak nie tylko chemia, ale także przykład na to, jak przypadkowe odkrycie zmieniło przemysł i codzienne życie miliardów ludzi.

Przypadkowe odkrycie: lata 1898–1933

Po raz pierwszy polietylen został zsyntetyzowany w 1898 roku przez niemieckiego chemika Hansa von Pechmanna, który przypadkowo uzyskał białą, woskowatą substancję, podgrzewając diazometan. Jego koledzy odkryli, że substancja składa się z długich łańcuchów – polimerów etylenu. W tamtym czasie nie znalazło to jednak zastosowania praktycznego.

Dopiero w 1933 roku w laboratorium British Imperial Chemical Industries (ICI) w Anglii inżynierowie Eric Fawcett i Reginald Gibson przypadkowo uzyskali polietylen w znanej dziś postaci – LDPE (polietylen o niskiej gęstości), poddając substancję działaniu wysokiego ciśnienia i temperatury. Tak rozpoczęła się historia sukcesu tego materiału.

Polietylen w służbie obrony: lata 1939–1945

Podczas II wojny światowej polietylen wykorzystywano do izolacji kabli radarowych: był lekki, wodoodporny i nie przewodził prądu. Dawało to przewagę technologiczną i przyczyniło się do rozwoju produkcji na dużą skalę.

Powojenny boom: lata 1950–1970

W latach 50. XX wieku polietylen trafił do codziennego użytku cywilnego. Wykorzystywano go m.in. do:

  • produkcji opakowań i folii,
  • wyrobu przedmiotów codziennego użytku,
  • pakowania żywności, leków i produktów przemysłowych.

W 1953 roku niemiecki chemik Karl Ziegler opracował katalizator umożliwiający produkcję HDPE (polietylen o wysokiej gęstości) — mocniejszego i sztywniejszego materiału. Za to w 1963 roku otrzymał Nagrodę Nobla wraz z włoskim naukowcem Giulio Nattą, który przyczynił się do rozwoju nauki o polimerach.

Powstanie torby polietylenowej: 1959

W 1959 roku szwedzka firma Celloplast opatentowała torbę polietylenową z uchwytami typu „koszulka”, która szybko zastąpiła papierowe odpowiedniki. Takie opakowanie okazało się:

  • lżejsze i tańsze,
  • wodoodporne,
  • wielokrotnego użytku.

Do lat 80. torba polietylenowa stała się standardem w handlu na całym świecie.

Współczesny etap: lata 1990–2020

Popyt na polietylen rósł w rekordowym tempie. Powstały nowe formy materiału: liniowy LDPE (LLDPE), folie termokurczliwe, bioadaptacyjne mieszanki.

Równocześnie wzrosła troska o środowisko, pojawiły się wymagania dotyczące:

  • recyklingu polietylenu,
  • oznakowania opakowań,
  • zmniejszenia grubości folii bez utraty wytrzymałości,
  • stosowania surowców wtórnych.

Polietylen dziś: efektywność i ekologia

Nowoczesna produkcja torebek polietylenowych, jak w firmie „Chernihiv Package”, opiera się na połączeniu:

  • wysokich standardów jakości (ISO 9001, ISO 22000),
  • bezpieczeństwa ekologicznego (własna linia recyklingowa, certyfikat ISO 14001),
  • branding (nadruk logo, identyfikacja wizualna),
  • efektywności ekonomicznej (masowość i przystępność cenowa).

Torby można poddawać recyklingowi, wykorzystywać wielokrotnie i oznaczać odpowiednimi znakami ekologicznymi.

Polietylen to przykład na to, jak nauka, technologia i rynek mogą stworzyć produkt zmieniający świat. Od przypadkowego odkrycia w laboratorium po globalny standard opakowań — polietylen przeszedł długą drogę. Dziś, przy odpowiedzialnym użytkowaniu i recyklingu, pozostaje jednym z najefektywniejszych, najbardziej ekonomicznych i uniwersalnych materiałów na świecie.